مفاهیم سبک کلاسیک
در صورتی که یک طراحی را سبک کلاسیک بنامیم
به دریافتی دو گانه از این موضوع می رسیم :
- درک عرفی
- درک کیفی
درکی که عرف از سبک کلاسیک دارند به معنای چیزی است که
به کمال رسیده و عالی ترین محصول فرهنگی است.
عملکرد پریکس، سیاستمدار یونانی در قرن پنجم پیش از میلاد
که به دوران طلایی یونان شناخته شده است.
برتین نمود فرهنگ باستان درباره ارزش ها و فن آوری ، با کیفیتی از هنر ها و به مثابه نقطه عطف اندیشه زمانه اش پنداشته شده است.
به همین ترتیب ، کلیسای جامع گوتیک قرن سیزدهم اروپا ،
حاصل نمود کامل قرون وسطی ، نیز سبک کلاسیک است
( در گذشته ، معماری گوتیک را فرو دست می پنداشتند).
درک کیفی از سبک کلاسیک که در تمام هنر ها به کار می رود به فرهنگ ، هنر ، شعری دلالت می کند
که با ویژگی معینی چون اعتدال ، احتیاط ، هماهنگی و توازن میان اجزا شناخته می شود.
کتاب زبان معماری کلاسیک به بحث هایی اشاره می کند که هدف آن
یافتن عناصری آشکار است که این اصول را تجسم می بخشند.
برخی دانشجویان قواعدی را که در دستیابی به اعتدال ، هماهنگی و توازن میان اجزا به کار برده می شود و نیز هر آنچه در مورد سبک کلاسیک یونان پنهان بود ، نمایان می ساختند.
سبک کلاسیک:
اگر بپذیریم که برای سبک کلاسیک خواندن چیزی ،
باید معنای آن به هر دو فهم از واژه متکی باشد ،
آنگاه ممکن است بررسی و طبقه بندی اثر آسان تر شود.
هراین برای این گونه مرزبندی ها ارزش قائل است،
زیرا بدون وجود آنها نمی توان به بحث های زیبایی شناسی و انتقادی که لازمه فرآیند تکامل است پرداخت.
بنا بر تعریف درک کیفی از سبک کلاسیک ، هنر گوتیک سبک کلاسیک نیست ،
زیرا که صرافت و اعتدال را نشان نمی دهد.
طبق نظر تاتارکویکز ، دوره هایی که به فهم دوگانه سبک کلاسیک مقید هستند ،
عبارتند از دوران رم در زمان آگوستوس ، فرانسه در زمان شارل مانی و فلورانس در زمان مدیچی ها.
واضح است که معماری قرن بیستم به هیچ معنایی سبک کلاسیک نیست ،
در صورتی که می توان گفت هنر های مهندسی هوافضا و طراحی رایانه به نوعی از تعبیر اولیه سبک کلاسیک بهره برده اند.
فرهنگ دوران معاصر ، فضا پیما و رایانه ها را به وجود آورده است که
نقطه اوج ارزش ها و فن آوری دوران معاصر محسوب می شوند
و سرآمدی دستاورد بشری را در این مورد به اثبات رسانیده است.
با این حال نمی توان درباره لایه دوم معنای سبک کلاسیک سخن گفت.
اعتدال و میانه روی نیز در فضا پیمایی جایگاهی ندارد،
چراکه آنچه فضا پیما به جای گذاشته است برای زندگی بشر سودمند نیست.
تاریخچه سبک کلاسیک:
مطالعه تاریخ ، شخص را قادر می سازد تا با دقت نظر درباره ارزش های نسبی اثر ، قضاوت های درست انجام دهد و درس هایی را که ممکن است
در خلاقیت فردی سودمند باشد ، فراگیرد.
در نهایت این رفتار ویژه فردی است که حرف آخر را دیکته می کند
و به او اجازه می دهد تا با عنایت به هدف اصالت در چارچوب فرهنگی خویش دست به خلاقیت زند.
در اوایل دهه 1980 یکی از قضاوت های فردی ، مشخصا این بود که
چه چیزی باید نقطه اوج بیانگیری دوران باشد.
معمارانی چون فیلیپ جانسون تقلید را برگزیدند
و منتقدانی چون هلن سیرینگ و چالز جنکز متاخر درک شخصی خود را از آنچه باید سبک کلاسیک باشد ، نهادینه کردند.
هیچ کدام از آنان به موضوع بنادین معنای نهفته سبک کلاسیک ،
آن گونه که به خوبی در قرن نوزدهم فهمیده شده بود ، اشاره نکردند.
الیوت از شعر سخن می گوید و ما از معماری.
مسلما هر دوی اینها کنشی شاعرانه هستند.
حس تاریخی باعث می شود تا معمار نسبت به مکان خود در زمان و روزگار معاصر خویش آگاهی بیشتری یابد.
تاریخ و تاریخ گرایی دو راه به سوی خلاقیت اند
که از منظر استعاری می توان آنها را مسیر های باریکی بر روی صخره ایی با شیب تند تصور کرد که پویندگان مختلف را به قلمرو های جدید و کشف نشده رهنمون می سازد.
طراح بی توجه و هیجان زده ایی که ممکن است تصورهایی از بهشت خیالی در ذهن خود داشته باشد ،
احتمالا از مسیر درست منحرف می شود، از صخره ها سقوط می کند و هیچگاه به هدف نمی رسد. باید مسیر درست و هدف دار انتخاب شود.
دوره تری دی مکس
